Carto mollado
Indignante,con matices dos máis vergoñentos,
Sensación que nos invade nestes momentos.
Sabrosa goma de mascar en varias bocas,
peso de bolsillo de algunhas focas.
“Españolito de a pie” que xa non camiña,
tempos nos que non nos fiamos nin da veciña.
Xa non durme un tranquilo no seu colchón,
pensando naquel que reposa entre tanto millón.
Cabeza pensante mentindo o pobo,xa con cabreo,
farto de pagar,éo traten con “mamoneo”.
Debe de ser defecto do animal,
porque con tanta molladura ata salpicaron a casa Real.
Non vou nomear as palabras que todos sabemos,
so,que isto parece un "cursillo";haber se aprendemos.
A verdade que o vertido non colle en garrafa,
é un empeza a estar canso de ver tanta estafa.
Moi ben sabemos todos cal sería a solución,
pero a cousa do ladrillo esta mal,e non hai cartos para tanta prisión.
Daniel Falcón Chaves
No hay comentarios:
Publicar un comentario