Cociña. Chulas de calacú

Samaín, palabra gaélica, non significa máis que fin do verán, principio do inverno. Na antiga cultura céltica o tempo de Samaín, especialmente a noite do 31 de outubro ao 1 e novembro, era o período máis importante do ano. Eran datas claves para se reunir nos camposantos, comer o ritual e comunal porco de samaín e concelebrar as farradas festeiras dos guerreiros. Era a noite máis perigosa do ano: as portas do outromundo abríanse nesas horas e as ánimas eran quen de vir visitar este mundo e aos seus moradores: tantas veces para render contas inacabadas.

Para afastar dos seus castros as perigosas ánimas defuntas e errantes adoitaban poñer no alto das muradas, ou encastradas nas paredes, as caveiras iluminadas dos inimigos mortos en campaña. De aquí, dos ritos e crenzas célticas ao redor da caveira, vén a tradición europea de facer caliveras na cortiza dos melóns, oucabazos, ou calabazotes. Tradición que, grazas ás investigacións do profesor galego Lopez Loureiro, sabemos que se estende por toda a antiga xeografía céltica europea e concretamente para o caso de España, por todas as zonas con presencia do elemento céltico ben documentado. En Galiza atopámola en toda a súa xeografía, non faltando esta tradición en ningunha das súas bisbarras e aportando un folclore similar aínda que dándolles nomes diferentes: calacús polas Rías Baixas, caveirasde melón en Cedeira, calabazotes en Ortigueira, colondros en Ourense...etc.

Por eso hoxe nada mellor que facer unha receita cos calacús que seguro moitos comemos nas casas das nosas avoas e que lembraremos dunha maneira especial e os que non as comeron de cativos que non dubiden en fácelas.

Chulas de calacú

Ingredientes:

1/2 kg calacú ou cabaza

250 grs. de fariña de trigo

3 culleres sopeiras de azucre(colmadas)

1/2 sobre de levadura

2 ovos

125 ml de leite

1/2 copa de anís.

Preparación:


Por o calacú cun pouco de sal a cocer durante 10 minutos aprox.

Bater o calacú xa cocido e engadir o leito e os ovos, bater ben ir engadindo o azucre e o anís.
Engadir a fariña ata que quede unha crema consistente pero sin estar espesa, como o amoado das filloas.

Nunha tixola por abundante aceite de oliva ao lume e botar unhas mondas de limón ou laranxa para que lle saque o sabor ao aceite.  Cando as mondas estén torradas retiralas. 

Cun cazo ir botando pequenos montóns do amoado na tixola. Fritir polos dous lados e cando estén sacar a un prato cun paple absorvente para eliminar o exceso de aceite.

Por nunha fonte e botar por riba un pouco de azucre moido ou azucre con vainilla ou canela, ao gusto de cada un. 

Listas para comer.






E tendes máis receitas Na cociña de meu Avó e en La cocina de mi Abuelo. Boa semana.