e coa marea chea, o vento,
o son das ondas contra as rochas
un son máis forte do normal
(incluso onde estaba sentado me salpicaba algunha)
desexei tanto ao mar nese momento
que me fun cara el
para ser un
e molloume os zapatos
facéndome cóxegas nos pés
entrei no máis profundo de min mesmo
entrei no máis profundo do meu astro interior
estaba no meu climax
- Este é o feito. O poema saíu logo.
Voume absorto nos meus pensamentos cara o mar
Fico na rocha que máis se adentra nel
Até que me molla os meus zapatos negros
A auga faime cóxegas nos pés
E ruborízaseme a face
[dame vergoña que me vexan en tal situación
Sei que sabes todo o que eu sei
Tal como soño todas as noites contigo
Soños azuis e augados
Onde me esvaezo e son xunto túa
unha pinga máis
Ramón R. Nogueira
