ALARIDOS DE NOITE ESCURA
Entre o lusco e o fusco,
as verbas do alento gastado,
da memoria afeita o pasado.
Correntes de aire para certos ollos.
Movementos lentos o son do tempo.
Miradas cravadas na envexa da alma,
entrada prohibida,
para a actuación da vida.
Pensamentos mitigados de homes fracasados.
Berros mudos que se escoitan o lonxe.
Máis a ledicia éo que buscamos,
en nos mesmos ou noutros brazos.
Que un sorriso mate os ollos da envexa,
coste pouco ou pagándoa a prazos.
Será a maior hipoteca invertida.
Isto son simplemente pequenos alaridos,
que saen da ferida entre aberta na noite escura,
Poden ser os máis actuais ou primitivos.
Pero sempre saen con razón.
Sen ánimo de ferir ningún corazón.
Así as noites con soños vagoentos,
pasan ante nos sen deixar pisada en certos momentos,
no inconsciente difícil de chegar na nosa mente,
recunchos autoprofanados de materia inerte,
que despois da larga noite,veña o despertar.
Daniel Falcón Chaves
