A ESTATUA TRAS DA REIXA

Na estrea deste novo blog temos a un escritor convidado, Ramón Caride Ogando que vive e traballa en Cambados.

Pola regatela

Ramón Caride

A estatua tras da reixa

  Escribiu Oscar Wilde en De Profundis: As cousas importantes da vida acostuman a ser o que parecen ser, pero as pequenas cousas son símbolos, a través delas recibimos as leccións  máis amargas con maior facilidade, e a través delas a vida revela a súa esencia, no que ten de sublime e tamén de ridículo. Como don Manuel Fraga Iribarne naceu predestinado a ser estatua, ou case (lembremos que aló polo 1959, e xa choveu, inauguraba o Valle dos Caídos, sunmun da estatuaria oficial, ofensa á intelixencia e ao bo gusto, na compaña do Generalísimo –superlativo que sería chocalleiro senón resultase tráxico ao cabo das décadas-). Como naceu para estatua, dicimos, unha estatua súa non debía acadar a categoría de sublime, pero en Cambados, coa axuda do señor Luís Aragunde, a estatua, unha estatua tras da reixa do Pazo Torrado, acada o nivel de símbolo, do símbolo dun ridículo. Tras da reixa, a perda da rúa polo homenaxeado faise aínda máis evidente. Se era tan popular, e todos o queriamos tanto: para que agachalo?, e se non o era: para que poñelo?

  Seguramente sen pretendelo, o señor Luis Aragunde colocou ao señor Grande Mestre do Capítulo Serenísimo no seu lugar natural: o pazo. Non sexa que se mesture coa chusma. Á dereita española prívanlle os pazos, as estatuas e os touros. Como explicar senón que o IVE para as corridas de touros sexa o 8%, e para o cine ou o teatro (xa non digamos para a luz ou para os iogures) sexa o 21%? É doado de explicar: os touros requiren valor, o valor dos esfarrapados, sen medo a morrer porque más cornás da el hambre, e ademáis hai moita tradición neles. Xa os pintaba Goya –tamén pintaba fusilamentos, de aí que pidan a pena de morte outra volta tamén- Pero a verdadeira tradición dos touros son os señoritos, os que miran a corrida fumando un xaruto desde a tribuna de sombra. De aí que Arias Cañete e o Rei estivesen nos touros mentres ardía o parque natural de Garajonay, a tradición di que os homes de peso deben ver os touros e os incendios con perspectiva. O mellor dos incendios, para os señoritos, é que deixan ben limpos os montes para as cacerías. As cacerías tamén son parte das nosas tradicións, coma as procesións e o fútbol. Hai tantas tradicións que podiamos exportar algunha, a ver se a crise se mitigaba.

  O malo é que exportamos algo preciado: os mozos e mozas mellor preparados do Salnés están emigrando fóra ante a falla de perspectivas. O malo é a clase política que padecemos, tan contentos todos ante o adianto electoral, uns porque queren salvar a maoría mínima e o carghiño antes de que a economía empeore máis; os outros porque o adianto electoral vén fixar inimigo común e consolidar os, por agora, precarios liderazgos nuns partidos de esquerda que conservan diso o nome. Uns e outros ven normal o éxodo da xente nova máis preparada, mentres quedan os sumisos e as estatuas, os que menos estorban. A política pode ser unha actividade nobre, pero non un modo de vida. Non debía selo. Hai que repatilo, subir no carro nas xuventudes dun partido con menos de vinte anos, e pasar a vida dentro do seu aparato fai perder o contacto coa realidade, á forza. O sistema está viciado: estamos pagando as farfulladas dos que seguen cos petos cheos, as nóminas intactas, e a cara dura, mentres nos din que non hai alternativa. Ninguén revisa ningunha xestión, ninguén pide contas. E por suposto, a clase política entende que non ten porque dárnolas. O diñeiro estragado, ou directamente roubado, non se devolve. Nin patacón. Os impostos indirectos –e os directos- esmágannos aos de sempre. Pero ás grandes fortunas, ou as exencións á igrexa,  nin tocalas. Pan e circo, xa o dicían os romanos. Ou como din os paisanos: se non hai pan veña viño, e se pode ser albariño, mellor.