A exposición estaba previsto pechala este mes de decembro pero agora prorrógase ata o 31 de marzo así que se non a vistes estades aínda a tempo de ir. De martes a domingo, de 11 a 20 horas. Os mércores é gratis, o resto dos días 4 euros (reducida 2). A continuación podedes ver máis fotos:
Hai unha escasa representación de Asorey, só unha peza, pero de gran calidade, o retrato en mármore da nena Beluca Varela (máis info no blog de Asorey).
Do malogrado Narciso Pérez, gran promesa da escultura galega que morreu con 26 anos debido a un accidente de coche, hai dúas pezas. O famoso Guerreiro Celta, na liña do Celtismo defendido polos nacionalistas dos anos 20 e o San Ero da Armenteira que recolle (como fixera Cabanillas) a famosa lenda do monxe que durmiu un sono de 300 anos.
Leiro está representado con dúas obras de gran formato, espectaculares, anque seguimos pensando que non é a pedra o material onde se mostra mellor a súa calidade artística.
Estes sarcófagos parécense ás sepulturas de nobres galegos do medievo que podemos ver en moitas igrexas galegas como as dos Andrade de Betanzos.
A outra peza é o Leviatán que recrea seguramente o esqueleto dese animal da mitoloxía xudeo-cristiá que representa o mal.
Nesta outra peza Manolo Paz sigue investigando sobre as formas dos seus particulares menhires, aquí introducindo ocos que logo volve a encher con outra pedra diferente.
Pero a miña peza favorita é esta outra de Manolo Paz: Nube. Unha peza que ben pode chegar á tonelada de peso e que resolta cunha solución técnica soberbia (tres puntos sobre un plano) parece que está suspendida, precisamente como unha nube. A base de formigón que ten, crea un contraste co material pétreo que lonxe de distorsionar armoniza ben e o enriquece: material natural e humano nun diálogo posible. E finalmente sinalar a suavidade do pulido da peza na parte inferior e eses 3 puntos que semellan pezóns, puro erotismo e delicadeza, como se tocásemos pel humana.
O proceso de realización desta peza podíase ver no documental, Un mar de Pedra.
