sábado, 19 de enero de 2013

FINA CASALDERREY NOVA ACADÉMICA GALEGA


En Cambados pola entrega  do premio Ramón Cabanillas xunto a Xosé Vázquez Pintor, premiado noutra edición e  Moncho Domínguez e o seu fillo da Libraría Ramón Cabanillas 



A escritora Xosefa (Fina) Casalderrey foi nomeada nova membra da Real Academia Galega. Natural de Xeve, Pontevedra, ten importantes vínculos con Cambados onde estivo varios anos de mestra no Colexio Magariños. No ano 2008 os libreiros de Cambados concedéronlle o premio Ramón Cabanillas. 

Fina Casalderrey é escritora e especializouse no xénero infantil e xuvenil polo que o nomeamento de académica  resulta unha novidade e un recoñecemento a esta literatura considerada ás veces coma "menor" . Podes ler aquí unha entrevista con ela na Voz de Galicia. Con Fina son cinco as mulleres académicas: Xohana Torres, Luz Pozo Garza, Rosario Álvarez e Margarita Ledo. A candidatura de Casalderrey impúxose á da poetisa Chus Pato.


Acto de entrega do premio en ExpoSalnés

Deixamos aquí un fermoso fragmento dunha pequena autobiografía que ten na súa páxina web:

"Nacín en Xeve (Pontevedra). A miña infancia desenvolveuse entre Xeve e Lérez (onde vivo actualmente) nun ambiente rural que paulatinamente vaise facendo semiurbano, urbano... Xa case non falamos entre a veciñanza, polas mañás mestúranse os trinos dos paxaros coas bucinas e rouquéns dalgúns coches... O saco da miña nenez está cheo de vivencias, para min, entrañables.

Cando aprendín a utilizar a palabra, pedín unha irmá. Insistinlles moito a meus pais para que fosen á feira a comprarma antes de que se esgotasen as mellores. Tardaron case oito anos en me facer caso, pero á fin trouxéronma e fun a nena máis feliz do mundo. O día en que naceu había festa en Lérez, pasaba moita xente por diante da miña porta; senteime no banco de pedra que aínda segue pegado á fachada da casa de meus pais, a miña casa, e dáballes a boa nova a todo o que pasaba:

—¡Teño unha irmá!

Algúns, e algunhas, mirábanme raro, pero eu seguía feliz estendendo a importante noticia.

Recordo as alegres merendas nas leiras. A media tarde, ese era o momento no que puntuais apareciamos formando parte da roda de xornaleiros e é que o pan, o queixo, o marmelo, os bacallaos rebozados... sabían alí doutra maneira. Ben, tamén vén á miña memoria os desgustos por non me poder quedar cun gato que atopara nun camiño...

Outro dos meus grandes desexos foi ter unhas botas de goma para poder meterme nas pozas. Odiaba os zocos, facían tanto ruído que tiña a sensación de portar un transmisor que avisaba a cotío da miña situación.

—Séntate, Finita —dicía a mestra, sen necesidade de levantar a cabeza.


As frieiras das mans refregando un pano enxaboado no lavadoiro non eran cousa divertida, pero as conversas “politicamente incorrectas” das lavandeiras de oficio si que pagaban a pena. Estarricaban no aire certas pezas de roupa e dicían non sei se por vinganza ou para despistar ás frieiras.

—¿Vedes? Estas son as bragas da miña señorita.

E todo o mundo ría. Ás veces caíame o xabón no pío, que chamabamos río, río de lavar. Subía a manga ata o ombreiro e metía a man naqueles lodos. Algunha vez no canto de atopar o meu taco de xabón, conseguía un máis grande. Iso poñíame contenta, como se descubrise un tesouro.

Da escola, o máis fermoso que recordo é aquela caixa de botelliñas con tintas de cores. Eran das inxeccións. Lavabámolas, comprabamos unha especie de pos máxicos que se mesturaban con auga, dentro xa das botellas ¡e listo!, obtiñamos marabillosas tintas de moitísimas cores. Poñiámolas, ademais, de pé nunha caixiña plana coa tapa chea de buracos. Forrabámola con papel bonito como de regalo. Cada botella levaba un babeiro de deseño propio. Con aqueles luxos, todas (só nenas) estabamos desexando ir para a escola de arriba, que era onde nos volviamos alquimistas das cores.

Cando rematei o bacharelato, meus pais, economicamente humildes, deixáronme decidir sobre o meu futuro: ¿queres coser ou facer maxisterio? Decanteime por isto último e aquí sigo (agora nun I.E.S.). O día que cheguei á miña primeira escola (con dezanove anos) chorei, e o día que me tiven que despedir dela, chorei aínda máis (...)"

No hay comentarios:

Publicar un comentario